Književnik Stevan Tontić preminuo je u 76. godini, saopštilo je danas Srpsko književno društvo, čiji je bio član i predsednik Skupštine.
Osnovnu školu završio u Lušci Palanci, srednju u Sanskom Mostu i Prijedoru, a studije filozofije sa sociologijom u Sarajevu.
Aktivan je bio i u studentskim protestima 1968. godine.
Prvu zbirku poezije objavio je 1970, a bila je nagradjena saveznom nagradom lista „Mladost“ za najbolju prvu knjigu.
Bio je zagovornik protiv gradjanskih ratova devedesetih godina na prostorima bivše Jugoslavije, pisao je pesme o ratnim strahotama objavljene u zbirci „Sarajevski rukopis“, koja je prevedena na više jezika.
Odbio je da služi u Armiji BiH, pa je gonjen da kopa rovove na prvoj liniji fronta, zbog čega je isključen iz članstva Udruženja književnika Bosne i Hercegovine.
Polovinom januara 1993. godine ilegalno je stigao u Beograd, odakle je nekoliko meseci kasnije, na poziv nemačkih pisaca i prevodilaca, otišao u Berlin u kome je kao izbeglica ostao skoro devet godina.
U Nemačkoj je izašlo više prevoda Tontićevih dela, nastupao je u mnogim gradovima, a o njemu je objavljen velik broj afirmativnih recenzija i članaka, snimljeno više radio i TV emisija.
Tontić je pisao poeziju, prozu, eseje, kritiku i prevodio s nemačkog jezika, a sastavio je i nekoliko antologija, medju njima i veoma zapaženu antologiju „Moderno srpsko pjesništvo“ (1991), s obuhvatom srpskih pesnika 20. veka iz Jugoslavije i dijaspore.
Tri godine je bio član NIN-ovog žirija kritike za roman godine. Bio je član Srpskog PEN-centra i Nemačkog PEN-centra, Udruženja književnika Srbije, Srpskog književnog društva i Udruženja književnih prevodilaca Srbije.
Collegium Europaeum Jenense (Jena, Nemačka) izabrao ga je za svog dopisnog člana, što je „priznanje za izvanredan rad na razumevanju medju narodima“.
Dobitnik je brojnih uglednih književnih nagrada u Srbiji i Bosni i Hercegovini, dok je u Nemačkoj dobio tri značajne medjunarodne nagrade za književnost.
(Beta)
Pratite Krstaricu i preko mobilne aplikacije za Android i iPhone.