Esej o moralu

Leposavu Belu Pavlović (1906-2004) naši ugledni posleratni istoričari i teoretičari umetnosti nisu smatrali toliko relevantnom slikarkom da bi joj u svojim studijama posvetili više prostora. Njihovu grešku ispravila je Ljubica Miljković, napisavši monografiju naše slikarke i baveći se njenim delom u kontekstu onovremenog društva, pozicijom njene ugledne dobrostojeće građanske porodice i likovnom situacijom u tadašnjoj Srbiji. Knjiga je svojevrsni esej o etici obrazovane građanske klase, esej o moralu.
Kroz nepretenciozno složenu priču koja je zanimljivija od mnogih romana, Miljkovićeva otkriva kakav suštinski doprinos društvu i kulturi, pa i predstavljanju Srbije pred strancima mogu da daju ljudi poput Bele Pavlović i njene porodice. Sa diplomama francuskog jezika i Umetničke škole, prijateljica rumunskih princeza od kojih će jedna postati srpska kraljica, stanovnik nekoliko evropskih metropola, ona nije bila blazirana gospođica nesvesna društvenog okruženja, situacija i stanja kroz koja je prolazilo društvo tokom njenog dugog i bogatog života. Međutim, nikada se nije hvalila time. Ona je primer kako svestan, moralan i obrazovan građanin više doprinosi društvu i stavom i radom od bukača.
Kako se ovde ne posmatra Pavlovićeva van porodice i društva, ova višeslojna monografija može se čitati i kao svojevrsna pedagoška poema. Dijalog sa vremenom koji spisateljica vodi preko Pavlovićeve još jedna je od vrednosti monografije koja govori o ženama u srpskoj umetnosti.

Pratite Krstaricu i preko mobilne aplikacije za Android i iPhone.