BEOGRAD – Filmski program 58. Oktobarskog salona održaće se u Dvorani Kulturnog centra Beograda, a kustosi Ilarija Marota i Andrea Bačin odabrali su radove 11 umetnika.
To su radovi Nika Vašelarija, Siprijena Gajara, DŽeremija Delera i Sesilije Bengolee, Sesil B. Evans, Marka Lekija, Anrija Sale, Igora Simića, Marijane Simnet i Kolina Snepa sa Maurom Hertigom.
Fizički otpor, izloženost opasnim situacijama i gubitak kontrole često su izražen u performansima Nika Vašelarija, te on i u video-radu “Posetite unutrašnjost Zemlje“ (2020) evocira poetske i naučne eksperimente vezane za lik čoveka koji leti, od Leonarda da Vinčija i nadalje, sa referencom na film – citiranjem uvodne scene Felinijevog “Slatkog života“ (1960).
U video-radu “Jezero Arčes“ (2007) Siprijen Gajar prikazuje “grupu mladića koji uranjaju u vodu čiju dubinu ignorišu u nekoj vrsti rituala prelaza lišenog čari“ dok profil postmodernističke građevine Rikarda Bofilja „Arkada na jezeru“ u San Kentenu an Ivlin stoji tiho poput sablasnog prisustva u pozadini scene, u veštačkom i zaustavljenom pejzažu.
U video-radu “San Bom Bom“ (2016) Džeremija Delera i Sesilije Bengolee dokumentuje se putovanje japanske plesačice Bom Bom na Jamajku, smešteno između fantazije i stvarnosti, sna i budnog stanja, gde ritualna i popularna dimenzija, muzika i ples, prirodni pejzaž i univerzum snova, ljudsko, biljno i životinjsko carstvo – sve to doprinosi prikazu svojevrsnog inicijacijskog puta.
Video-rad Marka Lekija “Englesko dete iz snova 1964-1999. nove ere“ (2015) predstavlja vrstu mapiranja umetnikovog kulturnog DNK, “video o sazrevanju“, kolaž od nađenih snimaka, muzike i zvukova u kojima se lična i kolektivna sećanja, mit i stvarnost, tela i tehnologije, duhovi i snovi pojavljuju paralelno i kreiraju svojevrsni autoportret.
U video-radu “Daj mi boje“ (2003) Anri Sala prikazuje promene kroz koje je prošla Tirana nakon programa urbane obnove i farbanja zgrada u živopisne boje u “procesu regeneracije koji se zasniva na idejama nade i utopije“ – rad je portret grada koji se menja i ima veliku političku vrednost.
Na 58. Oktobarskom salonu kao deo filmskog programa izložena su i dva dela umetnika Igora Simića: serija “Radio Nostalgija sa Marsa“ u Galeriji Podroom i video “Melanholični dron“ (2015).
U “Melanholičnom dronu“ nadzorni dron razmišlja o svom postojanju dok leti nad Beogradom i sledi neplaniranu putanju, a čini se da mu je gotovo dosadila njegova funkcionalnost, što predstavlja aluziju na temu koja zabrinjava i fascinira naučnu zajednicu i određene filmske produkcije: mogućnost digitalne savesti.
Kolin Snep ovom prilikom predstavlja novi video-rad o američkim tržnim centrima “Spomenici Zapada“ (2021) i u njemu aktivira detaljan istraživački proces s ciljem da mapira ova “ne-mesta“ gde mehanizmi konzumerizma kao da i dalje rade, bez obzira na trenutnu ekonomsku i socijalnu krizu.
Muziku za video je komponovao Mauro Hertig od nađenih zvukova i delova iz projekta “Likvid Kontra“ (2018).
Rad Sesil B. Evans “Probno snimanje za adaptaciju Žizele“ (2019) eksperimentalno je probno snimanje za adaptaciju baleta “Žizela“ iz industrijske ere u eko-feministički triler. U originalnoj verziji, reč je o ženi koja umire zbog izdaje i odlazi u zagrobni život na nagovor tzv. Prezrenih žena, dok u novom baletu, čija je radnja smeštena u blisku budućnost, Žizela i njeni prijatelji sele se iz propale metropole u selo njene majke da bi “resetovali društvo“.
Preplitanjem digitalnih snimaka visoke i niske rezolucije, kućnih videa, animacije i duboke veštačke inteligencije, ovo probno snimanje stvara jedan hibridizovani svet u kojem na površinu izbija više različitih stvarnosti.
U radu Marijane Simnet “Igra ptice“ (2019), čija se priča odvija u usamljenom dvorcu bez odraslih, vrana koja govori navodi šestoro dece da igraju smrtonosnu igru, gde pobednik može da se pretvori u pticu i više nikada ne mora da spava.
Ovogodišnji Oktobaski salon trajaće do 22. avgusta.
(Tanjug)
Pratite Krstaricu na www.krstarica.com