Horor proza

Kulturološki i finansijski fenomen moderne horor proze u anglosaksonskoj književnosti započeo je krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih godina 20. veka, objavljivanjem romana "Rozmarina beba" Ire Levina (1967), "Drugi" Tomasa Triona i "Egzorcist" Vilijema Pitera Blatija (1979). Pomenute knjige omogućile su planetarni uspeh i piscima koji su debitovali samo tri godine kasnije: Stivenu Kingu sa romanom "Keri" i Džemsu Herbertu, koji je u trideset i prvoj godini života na britanski književnu scenu stupio romanom "Pacovi".
"Pacovi" govore o tzv. običnom čoveku Harisu, pripadniku srednje klase, nižih primanja, koji se pomalo na pankerski način suprotstavlja zlu oličenom u jednom (u svojoj biti) nehumanom društveno-političkom uređenju. Herbertova proza opisuje London pod opsadom monstruoznih pacova ljudoždera, čiji su zubi oštri poput brijača. U ovoj knjizi pacovi predstavljaju personifikaciju političkog i ekonomskog sistema, koji dozvoljava da se deca, kao što je to bilo u slučaju samog pisca, rađaju i odrastaju u udžericama. "Pacovi" su ujedno i prvi roman iz Herbertove "pacovske trilogije", koju još čine "Leglo" i "Carstvo pacova".
U istoriji moderne horor proze Herbert će ostati upamćen kao pisac koji se samo ogledao u romansijerskoj formi. Detaljnim naturalističkim opisima smrti i sakaćenja, Herbert je znatno pomerio do tog trenutka utvrđene granice horor proze. U svojim romanima on beskompromisno istražuje mračna prostranstva zla, uspešno kreirajući atmosferu preteće opasnosti i rastuće napetosti.

Pratite Krstaricu i preko mobilne aplikacije za Android i iPhone.