Vajmar: grad prebogate istorije
Nekada glavni grad pokrajine Tiringije, Vajmar, smešten je u dolini između gradova Jene i Erfurta. U ovom relativno malom gradu sa oko 70.000 hiljada žitelja živeli su i stvarali neki od najvećih umova nemačke istorije, a i sam grad je mesto događaja koji su bitno uticali na istoriju novije nemačke države. Istorija mu je bogata i raznovrsna. Kroz Vajmar je prošlo ili se u njemu desilo sve što je bilo važno u Nemačkoj.
Ovaj grad je prepun istorije, kulture, tradicije, sjaja, ali i užasa novije nemačke istorije. U Vajmaru su živele neke od najznamenitijih nemačkih ličnosti – poznati pisci, muzičari, umetnici i filozofi. Tu su živeli i stvarali Luter, Kranah, Bah, List, Niče, Gete, Gropijus, Kandinski i mnogi drugi poznati i znameniti Nemci. Zato se Vajmar često naziva i „nemačkom Atinom“. Ipak, među svim tim velikanima, Vajmar se naročito ponosi Johanom Volfgangom Geteom, koji je tu i sahranjen u kneževskoj grobnici.
Gete je u Vajmar stigao 1775. godine i tu ostao sve do svoje smrti 1832. godine. Po mišljenju mnogih, upravo tom velikom piscu Vajmar duguje najveći deo svog istorijskog sjaja. Gete je bio i upravnik gradskog pozorišta, koje je i konstruisano po njegovom projektu, ministar i predsednik gradskog veća. On je ovaj gradić u pokrajini Tiringiji i pretvorio u prestonicu nemačkog klasicizma i u njega privukao neke od najobrazovanijih ljudi tadašnje Nemačke. Imao je ovaj grad i u 20. veku svojih svetlih trenutaka na polju umetnosti. U njemu je 1919. godine nastala čuvena umetnička škola Bauhaus, kojoj je cilj bio da postigne sintezu umetnosti i zanata. Upravo zahvaljujući njoj, Vajmar će u tom periodu postati srce umetničke avangarde Evrope.
U ovom gradu Nemačka je, doduše nakratko, doživela i svoje prve trenutke demokratije. Naime, u njemu je posle Prvog svetskog rata 1919. godine nemačka Narodna skupština ratifikovala Versajski mir i proglasila Nemačku republiku, koja je u istoriji poznata i pod imenom Vajmarska republika, a već u avgustu iste godine donet je i čuveni Vajmarski ustav, koji je garantovao građanske slobode i pravo glasa. Nažalost, sve to bilo je kratkog daha i nije moglo da se odupre naletu nacizma pod vođstvom Adolfa Hitlera, koji je jako voleo ovaj grad, gde je doživeo i prvu izbornu pobedu.
Sve to grad čuva u svojoj istoriji i pamti i dane slave i dane mraka. Mnoge lepe i užasne stvari prepletene su u istoriji ovog gradića. Ako krenete putem od lovačke kuće Eterber ka brdašcima iznad Vajmara, pa pođete sve do Frauenplaca, putem kojim je Gete nebrojeno puta išao prema svojoj kući, koja je upravo bila na Frauenplacu, pa zatim krenete kroz drvored stoletnog drveća, stižete do žičane kapije. Stižete do mesta užasa. Tu ispred vas nalazi se kapija jedne od najpoznatijih nacističkih fabrika smrti, logora Buhenvald. Samo ime na nemačkom je veoma prozaično i znači „šuma bukvi“ i nimalo ne asocira na sve užase koji su se na tom mestu događali. U tom logoru je u toku Drugog svetskog rata bilo zatočeno preko 250.000 ljudi, većinom Jevreja, a njih 56.000 nikada nije izašlo iz njega.
Vajmar je prepun takvih mesta, mesta koja su potpuna suprotnost jedno drugom, mesta veličanstvene kulture i vrhunskog užasa. Većina tih mesta je i danas očuvana i posetiocu priča priču ovom gradu i njegovim žiteljima i istoriji koja se tu dešavala. Počev od Marketplaca (Marketplatz), gde je kuća čuvenog nemačkog slikara Kranaha Starijeg. Tu je i hotel „Elefant“, u kome je boravila Geteova muza – Šarlota Buf, žena koja ga je inspirisala za roman „Jadi mladog Vertera“, ali je u tom hotelu čest gost bio i Adolf Hitler, čiji potpis se mnogo puta našao u knjizi gostiju. Čak je i jedan od balkona na fasadi hotela danas poznat kao „Hitlerov balkon“. Na trgu Platz der Demokratie nalazi se statua vojvode Karla Avgusta, koji je i zaslužan što je Gete uopšte došao u Vajmar i koji je od grada napravio kulturnu prestonicu Nemačke. Ovde se nalazi i Zeleni zamak, gde je smeštena čuvena biblioteka „Ana Amalija“, u kojoj se nalazi preko 850.000 naslova, od kojih je preko 13.000 posvećeno mitu o Faustu, a tu je i Crveni zamak, koji je danas sedište suda. Ako krenete ulicom Šilerštrase, jednom od najelegantnijih u istorijskom delu grada, dolazite do još jednog trga, Theaterplatz-a, na kome se nalazi Muzej Bauhaus, a tu je i pozorište u kome je Gete prvi put postavio Šilerova dela, kao i zgrada Parlamenta. Zaista, malo je gradova koji na tako malom prostoru posetiocu pružaju toliko mnogo istorije.
Ukoliko vas put nanese u ovaj grad, dobro je da znate da je najbliži aerodrom u Jeni, kao i to da možete da se smestite u hotelu „Kempinski Elefant“, koji je najpozantiji u Vajmaru i namešten u stilu bauhausa, art-dekoa i secesije, a poseduje i veliku kolekciju umetničkih slika. Pored toga, možete se smestiti i u hotelu „Dorint Weimar“, koji je smešten u blizini Geteove kuće ili u hotelu „Dorotheenhof“, koji je u stvari preuređeni samostan i nalazi se četiri kilometra od centra grada.
Korisni linkovi
Pratite Krstaricu i preko mobilne aplikacije za Android i iPhone.